-Πες κάτι.
-Τι;
-Ό,τι θες. Αρκεί να είναι πάνω από 140 χαρακτήρες και να μην έχει hashtag.
Στην ατάκα της ατάκας ώ ατάκα. Καταλαβαινόμαστε. Αλλά καταλαβαινόμαστε;
Μιλάω πολύ, μιλάω δυνατά, με τους φίλους μου, τους αληθινούς και τους virtual. Λέμε πολλά, συνήθως αυτά που μας κάνουν και γελάμε. Μεγάλη η ανάγκη για το γέλιο τελικά. Και μετά γίνεται κάτι σοβαρό, όπως εκλογές ας πούμε, και όταν ρωτάς "εσύ αυτό που ψήφισες, γιατί το ψήφισες;" ακούς να βγαίνει απ'το στόμα του 34 χρονου του σπουδαγμένου με τα 2 μεταπτυχιακά μια φωνή παλιακή βουτηγμένη στη ναφθαλίνη. Τι απέγινε η ευφυΐα; Η γνώση; Τα ανοιχτά μυαλά; Εξήγησέ μου τις αποφάσεις σου, μίλησέ μου για τη λογική σου, αρκεί να μπορείς να τις εκφράσεις με λίγες λεξούλες περισσότερες και πιο ουσιαστικές από οπαδικά συνθήματα και αρχαία συνθήματα. Ζούμε στο δύο δεκατέσσερα και μου μιλάς σαν να είμαστε 20 χρόνια πίσω. Με τη διαφορά ότι τώρα έχεις και twitter.
Κι εγώ νιώθω οργή, νιώθω απογοήτευση, νιώθω προδομένη, νιώθω αγανάκτηση. Με τη διαφορά ότι πιστεύω βαθιά ότι με το συναίσθημα μόνο και χωρίς λογική, αποφάσεις δεν παίρνονται. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να παίρνονται. Ὅ γέγονε, γέγονε. Δεν θέλετε να πάμε παρακάτω; παραπέρα; ή έστω μέχρι αύριο;
